Erzurum’un bu mutlu gününde üzüntülüyüm ben! Kuşkusuz sebepsiz değil üzüntüm. Çok sevdiğim bir evliliğin sona ermesidir üzüntümün sebebi!
Bir süredir duyardım ama inanmak istemiyordum. Belki de ayrılığı yanlarna yaklaştıramıyordum. Erzurum Beton’dan behsediyorum. Kollektif çalışmanın en güzel örneklerinden biri olarak gösterilen Erzurum Beton’da, terkeden ortaklara bir yenisinin daha eklendiğini duymamdır üzüntü sebebim. Doyum Su’yun da sahibi Mustafa Kumbasar, 9 yıllık beraberliklerine son veren en son isim oldu. Sebepse, her biten evlilikte geçerli olan neden: Şiddetli geçimsizlik!
AKP İktidarının hhenüz ilk yıllarında faaliyete geçen ve gerek yeri, gerekse amblemi ve modern yüzüyle beton sanayii için ilk adımı atan Erzurum Beton, 7 ortaklı bir şirketti. Bugün kala kala iki ortağı kalan Erzurum Beton’da ilk ayrılanlar Dumlu Mağazası’nın sahipleri Rahmi ve Zafer Dumlu kardeşlerdi. Onları ardından Zeki ve Mustafa Efendioğlu kardeşler takip ettiler. Kala kala üç ortak kalmıştı. Mustafa Kumbasar, Vakur Alemdar ve Atlıhan Atilla! Bir kere ‘kurt’ içlerine düşmüştü şen ortakların. Ve o kurt hiç boş durmamıştı anlaşılan. Şimdi de Mustafa Kumbasar oldu, Beton’da ortaklığa son verenlere. Akşam saatllerinde Mustafa Kumbasar ile konuşuyorum. Üzüntümü ifade ediyorum. Doğrusu şaşırtıyor beni. Hiç bir şey olmamış gibi davranıyor. Öyleyse ben niye bu kadar dert ediyorum. Gerçekten içinden çıkılamaz zor bir durum. Galiba onlar için değil, benim için!
Lütfü Yücelik’in başkanlığını yaptığı Aşkale Çimento Fabrikası satın alınırken ve ERÇİMSAN’a dönüşürken, her Erzrumlu gibi ben de bu duruma çok sevinmiştim. O dönem, her ne kadar Yücelik ‘ görmemezlikten ‘gelse dahi Erzurumlulara satışı içn yazdıklarımız arşivlerdedir. Ortağı imiş gibi her basın mensubu gibi ben de heyecanlanmış ve ERÇİMSAN’a kol, kanat germiştik. O sayede de Erzurum sadece bir fabrikaya sahip olmuyor, ‘ kollektif çalışma ‘diye gizemli bir cümleyi de hayatımıza dahil ediyordu. ERÇİMSAN güzel bir örnekti ve pekala işadamları biraraya gelmek şartıyla bir şeyleri başarabilecekleri ifade ediliyordu!
İşte Erzurum Beton da böyesi bir atmosferde kurulduğu için olsa gerek çok heyecanlanmıştım. Tanıdığım ‘aklı başında’ genç ve müteşebbis bir avuç işadamı biraraya gelmiş, hem de farklı bir işe adım atıyorlardı. Çok da iyi yapmışlardı. Kısa sürede iz bırakan işler yaptılar. İnşaat sektöründe haklı bir yere sahip oldular , sevgi ile saygı ile sempatik bir kurum haline gelip bir şeyleri başarabildiklerini ispat ettiler. Ama şu ayrılık, hiç ama bana hiç şık gelmedi nedense.
Rahmi Dumlu’su da, Mustafa Efendioğlu’su da, Mustafa Kumbasar’ı da, Vakur Alemdar’ı da, Atlıhan Atilla’sı da tanıdığım, konuştuğum, hemi de sevdiğim insanlardır. Her birisi de alanında usta olan ve kaliteli aile yapıları ile bende müsbet yönde iz bırakan bu arkadaşların şimdi küslüğü, beni fevkalede etkiliyor, yaralıyor. Her birini ayrı ayrı seviyordum ama ben onları ‘birarada ‘ daha çok seviyordum.
Neyse artık. Olan oldu bir kere. Bunda da bir hayır vardır, Allah her birisinin işlerini rast getirsin diyelim, bugünki mevzuyu da böylelikle halletmiş olalım.
FACEBOOK YORUMLAR